شهادت، یکی از مهم‌ترین ادله اثبات در دعاوی حقوقی و کیفری است و نقش اساسی در صدور رأی عادلانه توسط قاضی ایفا می‌کند. اما زمانی که این ابزار قضایی به‌جای

زنا از جمله شدیدترین جرایم جنسی در فقه اسلامی و حقوق کیفری ایران محسوب می‌شود که به‌دلیل لطمه به عفت عمومی، مجازات‌های سنگینی همچون اعدام، سنگسار یا شلاق برای آن

وقتی جان انسانی در خطر است، مسئله‌ای فراتر از وجدان فردی و مسئولیت اخلاقی مطرح می‌شود: قانون نیز از بی‌تفاوتی عبور کرده و سکوت یا خودداری از کمک را جرم‌انگاری

در نظام کیفری جمهوری اسلامی ایران، مجازات‌ها به‌عنوان ابزاری برای حفظ نظم عمومی و تأمین عدالت تعریف شده‌اند. یکی از مهم‌ترین این مجازات‌ها، تعزیر است؛ مفهومی که برخلاف حدود، قصاص

بیهوش کردن، مفهومی است که در نگاه نخست، بیشتر با اتاق‌های جراحی و اقدامات پزشکی گره خورده است؛ اما همین پدیده، اگر خارج از چارچوب درمانی و بدون رضایت یا

یکی از مباحث مهم در حقوق آیین دادرسی مدنی، تشخیص نوع حکم صادرشده از سوی دادگاه است. در این میان، تمایز میان «حکم اعلامی» و «حکم تأسیسی» نه‌تنها از نظر

جرم اسیدپاشی یکی از خشن‌ترین و غیرانسانی‌ترین جرایم علیه تمامیت جسمی و روانی انسان است که آثار فاجعه‌بار و جبران‌ناپذیری بر قربانیان خود برجای می‌گذارد. در پاسخ به افزایش نگران‌کننده

حقوق کیفری یکی از مهم‌ترین و بنیادی‌ترین شاخه‌های علم حقوق است که وظیفه دارد در برابر رفتارهای مجرمانه از ارزش‌های جامعه و حقوق شهروندان محافظت کند. این شاخه از حقوق،

اعدام به‌عنوان یکی از شدیدترین مجازات‌های پیش‌بینی‌شده در قوانین کیفری، همواره با حساسیت‌های اجتماعی، اخلاقی و دینی همراه بوده است. یکی از موضوعاتی که ذهن بسیاری از افراد را به