تفاوت اقرار قاطع و غیر قاطع در دعاوی حقوقی

اقرار یکی از مهم‌ترین ادله اثبات دعوا در نظام حقوقی ایران به شمار می‌رود که به دلیل اعتبار بالای آن نزد دادگاه‌ها، از آن با عنوان «ملکه ادله» یاد می‌شود. بر اساس قانون مدنی، زمانی که شخصی به ضرر خود و به نفع دیگری، خبری را درباره یک موضوع بیان می‌کند، اقرار محقق شده است. اما همه اقرارها دارای یک درجه از اثبات نیستند؛ در واقع، بسته به مفاد و دامنه‌ی آنچه بیان می‌شود، اقرار می‌تواند در قالب «اقرار قاطع» یا «اقرار غیر قاطع» طبقه‌بندی گردد.

شناخت تفاوت میان این دو نوع اقرار نه‌تنها برای وکلا و حقوق‌دانان بلکه برای عموم افرادی که ممکن است در فرآیندهای دادرسی قرار گیرند، اهمیت دارد. چراکه آثار حقوقی هر کدام متفاوت است و گاه ممکن است یک اقرار، پرونده را مختومه کرده و مانع از هرگونه تجدیدنظر یا فرجام‌خواهی شود. از سوی دیگر، برخی اقرارها صرفاً کمک‌کننده به قاضی هستند و نمی‌توانند به‌تنهایی مبنای صدور حکم قرار گیرند.

در این مقاله به‌طور کامل به بررسی تفاوت اقرار قاطع و غیر قاطع پرداخته، ضمن تبیین هر یک، آثار حقوقی، مثال‌های کاربردی، شرایط صحت اقرار و حتی حدود اختیارات وکیل در بیان آن را نیز بررسی خواهیم کرد.

اقرار قاطع دعوا چیست؟

اقرار قاطع دعوا به آن دسته از اقرارهایی گفته می‌شود که مستقیماً به اثبات ادعای طرف مقابل منجر شده و قاضی می‌تواند تنها با استناد به آن، حکم قطعی صادر کند. به عبارتی دیگر، این نوع اقرار تمام ارکان ادعای مطرح‌شده را تأیید می‌کند و نیازی به هیچ دلیل تکمیلی دیگر باقی نمی‌گذارد.

برای مثال، فرض کنید شخصی در دادگاه اعلام کند: «من به آقای الف پنجاه میلیون تومان بدهکارم و هنوز این مبلغ را پرداخت نکرده‌ام.» چنین جمله‌ای یک اقرار قاطع به شمار می‌رود؛ زیرا مستقیماً دین مورد ادعای خواهان را اثبات می‌کند و قاضی می‌تواند بدون استناد به اسناد یا شهادت شهود، حکم به پرداخت مبلغ صادر کند.

📌ویژگی‌های اصلی اقرار قاطع

ویژگی‌ های اصلی اقرار قاطع که یکی از انواع اقرار در ادله اثبات دعوی است عبارتند از:

🔹 اثبات کامل موضوع دعوا: اقرار قاطع، تمام عناصر دعوا را پوشش می‌دهد و شک یا ابهامی برای قاضی باقی نمی‌گذارد.

🔹 بی‌نیازی از دلایل تکمیلی: در صورتی که قاضی به صحت اقرار اطمینان پیدا کند، دیگر نیاز به بررسی سایر ادله یا مدارک وجود ندارد.

🔹 ایجاد اعتبار امر مختومه: حکم صادره بر اساس اقرار قاطع، معمولاً غیرقابل تجدیدنظر است؛ چرا که دعوا با اقرار خود طرف، به‌نوعی مختومه شده تلقی می‌شود.

🔹 اثر قطعی در دادرسی: اگر اقرار قاطع در دادگاه بیان شود و دادگاه صحت آن را احراز کند، مقر (اقرارکننده) دیگر نمی‌تواند با انکار آن، از آثار حقوقی‌اش فرار کند؛ مگر اینکه بتواند کذب یا اکراه در اقرار را اثبات کند.

در رویه قضایی نیز چنین اقرارهایی به‌عنوان یکی از مطمئن‌ترین دلایل اثبات دعوا محسوب می‌شود. با این حال، تشخیص قاطع بودن یا نبودن یک اقرار به قاضی پرونده بستگی دارد و به محتوا، زمینه، و شرایطی که اقرار در آن بیان شده نیز توجه می‌شود.

اقرار غیر قاطع دعوا چیست؟

اقرار غیر قاطع دعوا به اقراری گفته می‌شود که تنها بخشی از ادعا را پوشش داده یا در بهترین حالت، یکی از مقدمات دعوا را تأیید می‌کند، اما به‌تنهایی برای صدور حکم قطعی توسط قاضی کفایت نمی‌کند. در این نوع اقرار، مفاد بیان‌شده از سوی شخص اقرار کننده به‌گونه‌ای نیست که تمام عناصر مورد نیاز برای اثبات دعوا را در خود جای داده باشد.

برای روشن‌تر شدن موضوع، مثالی را بررسی کنیم: فرض کنید خوانده دعوا اظهار می‌دارد که «بله، سند بدهی را من امضا کرده‌ام، اما مبلغ مورد مطالبه را به صورت نقدی پس داده‌ام.» در اینجا، اقرار به امضای سند ممکن است از سوی خواهان به‌عنوان دلیل استفاده شود، اما چون خوانده هم‌زمان ادعای پرداخت بدهی را نیز مطرح کرده، این اقرار تنها تأییدی بر وجود سند و نه بر بدهکاری فعلی است. بنابراین، چنین اقراری را «اقرار غیر قاطع» می‌نامند.

📌ویژگی‌ های اقرار غیر قاطع

🔹پوشش ناقص دعوا: این نوع اقرار معمولاً تنها یکی از اجزای دعوا مانند وجود رابطه قراردادی، امضای سند یا اصالت یک مدرک را اثبات می‌کند.

🔹نیاز به دلایل تکمیلی: قاضی نمی‌تواند صرفاً با استناد به اقرار غیر قاطع حکم نهایی صادر کند و باید دلایل دیگری مانند شهادت شهود، اسناد یا مدارک دیگر را بررسی نماید.

🔹عدم ایجاد اعتبار امر مختومه: برخلاف اقرار قاطع، این نوع اقرار نمی‌تواند باعث صدور حکمی شود که قابلیت تجدیدنظر نداشته باشد یا به‌طور کامل دعوا را خاتمه دهد.

🔹نقش حمایتی در فرایند دادرسی: اقرار غیر قاطع بیشتر نقش تأییدی یا تقویتی برای سایر دلایل دارد و به‌تنهایی بار اثباتی کامل ندارد.

از نظر حقوقی، اقرار غیر قاطع در بسیاری از موارد با عنوان «اقرار به مقدمات دعوا» نیز شناخته می‌شود، زیرا بیشتر در مراحل اولیه پرونده یا در مسیر استدلال خواهان مورد استفاده قرار می‌گیرد و به‌طور مستقیم به صدور حکم منتهی نمی‌شود.

تفاوت اقرار قاطع و غیر قاطع در اثبات دعوا

تفاوت اصلی بین اقرار قاطع و غیر قاطع در میزان تأثیرگذاری آن‌ها بر نتیجه دعوا و نقش آن‌ها در تصمیم‌گیری قضایی نهفته است. هرچند هر دو به‌عنوان انواعی از اقرار در نظام حقوقی پذیرفته شده‌اند، اما کاربرد و آثار هرکدام در روند دادرسی متفاوت است. در این بخش، این تفاوت‌ها را به‌صورت دقیق و مقایسه‌ای بررسی می‌کنیم:

🔹 ۱. تأثیر مستقیم بر صدور حکم

• اقرار قاطع: مستقیماً باعث صدور حکم می‌شود؛ چون تمام عناصر دعوا را تأیید می‌کند.
• اقرار غیر قاطع: به تنهایی کافی برای صدور حکم نیست و نقش کمکی دارد.

🔹 ۲. نیاز به دلایل تکمیلی

• اقرار قاطع: نیازی به دلایل تکمیلی ندارد؛ اقرار به‌تنهایی کفایت می‌کند.
• اقرار غیر قاطع: برای اثبات کامل دعوا باید با سایر ادله همراه شود.

🔹 ۳. ایجاد اعتبار امر مختومه

• اقرار قاطع: در صورت احراز، ممکن است موجب اعتبار امر مختومه شود و مانع تجدیدنظر گردد.
• اقرار غیر قاطع: چنین اعتباری ندارد و می‌توان نسبت به حکم صادره درخواست تجدیدنظر کرد.

🔹 ۴. نقش در دادرسی

• اقرار قاطع: به‌عنوان سند نهایی و تعیین‌کننده در فرآیند دادرسی عمل می‌کند.
• اقرار غیر قاطع: بیشتر در راستای پشتیبانی از سایر مدارک یا در تقویت یک فرض حقوقی به‌کار می‌رود.

🔹 ۵. دامنه اقرار

• اقرار قاطع: کل ادعا را پوشش می‌دهد؛ یعنی مفاد اقرار به‌طور کامل با خواسته دعوا تطابق دارد.
• اقرار غیر قاطع: تنها بخشی از ادعا یا مقدمه‌ای از دعوا را اثبات می‌کند.

🔹 ۶. قابلیت تجزیه و تحلیل اقرار

• اقرار قاطع: معمولاً ساده و روشن است و تجزیه‌پذیر نیست.
• اقرار غیر قاطع: ممکن است شامل قید، وصف یا شرط باشد و قابلیت تجزیه حقوقی داشته باشد.

در نتیجه، اقرار قاطع دلیل قاطع و مستقل در اثبات دعواست؛ اما اقرار غیر قاطع تنها بخشی از ماجرا را روشن می‌کند و نیاز به ادله تکمیلی دارد. این تفاوت در رویه قضایی نیز منجر به نتایج متفاوتی برای اصحاب دعوا خواهد شد؛ از جمله در زمینه تجدیدنظرخواهی یا ارزش اثباتی مدارک.

📊 جدول مقایسه اقرار قاطع و اقرار غیر قاطع

ویژگی	اقرار قاطع	اقرار غیر قاطع
🔹 تعریف	اقراری که تمام موضوع دعوا را به‌طور مستقیم اثبات می‌کند	اقراری که تنها بخشی از دعوا یا یکی از مقدمات آن را روشن می‌سازد
🔹 مثال کاربردی	«من ۵۰ میلیون تومان به آقای الف بدهکارم و هنوز پرداخت نکرده‌ام.»	«سند بدهی را من امضا کرده‌ام، اما مبلغ را قبلاً پرداخته‌ام.»
🔹 نیاز به دلایل تکمیلی	ندارد؛ اقرار کفایت می‌کند	دارد؛ باید با سایر مدارک اثبات شود
🔹 تأثیر بر صدور حکم	مستقیم و قطعی	غیرمستقیم و تکمیلی
🔹 ایجاد اعتبار امر مختومه	دارد؛ ممکن است مانع تجدیدنظر شود	ندارد؛ معمولاً امکان تجدیدنظر وجود دارد
🔹 مبنای حقوقی رأی	خود اقرار	سایر دلایل؛ اقرار صرفاً تأییدی است
🔹 اثر بر دفاع خوانده	محدودکننده؛ دفاع را دشوار می‌کند	قابل حمل؛ امکان طرح ادله دفاعی بیشتر وجود دارد

آثار حقوقی اقرار قاطع و غیر قاطع

یکی از دلایل اهمیت شناخت انواع اقرار، آثاری است که هر یک در روند دادرسی و پس از آن ایجاد می‌کنند. اقرار نه‌تنها در مقام اثبات ادعاها مؤثر است، بلکه می‌تواند دامنه حقوق و تکالیف طرفین دعوا را نیز تغییر دهد. آثار اقرار قاطع و غیر قاطع با یکدیگر تفاوت‌های بنیادینی دارند که در ادامه به آن‌ها می‌پردازیم:

🔸 اثر اقرار قاطع: خاتمه دعوا و الزام‌آوری مطلق

وقتی اقرار قاطع از سوی خوانده یا طرف مقابل ارائه می‌شود، قاضی بدون نیاز به بررسی سایر دلایل می‌تواند مستقیماً حکم صادر کند. این حکم از آن‌جا که مستند به اقرار قطعی است، معمولاً واجد اعتبار امر مختومه بوده و دیگر قابل تجدیدنظر یا فرجام نیست، مگر در موارد خاص مثل اثبات کذب یا اکراه در اقرار.

اقرار قاطع دارای ویژگی‌های مهمی از منظر حقوقی است:

• صدور حکم نهایی و قطعی: به دلیل کفایت اقرار، روند رسیدگی سریع‌تر به نتیجه می‌رسد.

• ممنوعیت تجزیه اقرار: اگر اقرار شامل توصیف یا قیدی باشد، نمی‌توان بخشی از آن را پذیرفت و بخش دیگر را رد کرد.

• قابل انکار نبودن: پس از تحقق اقرار، انکار بعدی تأثیری ندارد، مگر با ارائه دلیل برای اشتباه یا اکراه.

• اثر بر اشخاص ثالث: اقرار تنها نسبت به خود اقرارکننده و قائم‌مقام قانونی او مؤثر است؛ نسبت به اشخاص ثالث الزام‌آور نیست.

🔸 اثر اقرار غیر قاطع: تقویت ادله، نه پایان دعوا

در نقطه مقابل، اقرار غیر قاطع چون تنها بخشی از دعوا را پوشش می‌دهد، صرفاً به‌عنوان یک قرینه قضایی یا دلیل تکمیلی تلقی می‌شود و به تنهایی نمی‌تواند مبنای صدور حکم قطعی باشد. این نوع اقرار غالباً به تقویت سایر دلایل می‌انجامد.

ویژگی‌های اثر حقوقی اقرار غیر قاطع عبارت‌اند از:

• لزوم بررسی سایر ادله: قاضی باید برای صدور حکم، اسناد یا دلایل دیگری را نیز احراز کند.

• امکان تجدیدنظرخواهی: چون دعوا به طور کامل مختومه نشده، حق تجدیدنظر باقی است.

• قابل حمل بودن اقرار: طرف مقابل می‌تواند بخشی از اقرار را نپذیرد یا در مقابل آن دفاع ارائه کند.

در نتیجه، تفاوت در آثار حقوقی اقرار قاطع و غیر قاطع، عملاً مسیر دادرسی، قابلیت اعتراض، و تعیین تکلیف نهایی دعوا را تحت تأثیر قرار می‌دهد. و همین نکته نشان می‌دهد چرا تشخیص دقیق نوع اقرار، برای وکلا و طرفین دعوا حیاتی است.

🔸اقرار وکیل علیه موکل خود نسبت به اموری که قاطع دعوا است

متن کامل اصل ماده ۲۰۵ قانون آیین دادرسی مدنی به شرح زیرا است:

«اقرار وکیل علیه موکل خود نسبت به اموری که قاطع دعوا است پذیرفته نمی‌شود، اعم از اینکه اقرار در دادگاه یا خارج از دادگاه به عمل آمده باشد.»

⚖️ تحلیل و مفهوم ماده 205

منظور از «امور قاطع دعوا» مواردی است که اگر در دعوا اثبات شود، کل دعوا به پایان می‌رسد؛ مثل قبول دین، مالکیت، رابطه قراردادی و غیره. اگر این موارد توسط شخص اصلی (موکل) پذیرفته شود، دعوا تمام می‌شود. اما اگر وکیل چنین اقراری کند (مثلاً بگوید: «موکل من بدهکار است»)، این اقرار از نظر قانونی معتبر نیست؛ چون اقرار باید از شخص ذی‌نفع و اصلی صادر شود، نه از نماینده.

این ماده، ناظر به حمایت از موکل است تا از اقرارهای غیرمجاز وکیل متضرر نشود، خصوصاً در مواردی که نتیجه دعوا را به‌طور کامل تغییر می‌دهد.

❗ نکته مهم:

• این ماده فرقی نمی‌گذارد بین اقرار در دادگاه یا خارج از دادگاه؛ در هر دو حالت، اقرار وکیل نسبت به اموری که قاطع دعواست فاقد اثر است.
• وکیل تنها در صورتی می‌تواند اقرار مؤثر انجام دهد که به‌صراحت در وکالت‌نامه چنین اختیاری به او داده شده باشد، که آن هم باید به دادگاه ارائه شود.

آیا اقرار قاطع مانع تجدیدنظرخواهی است؟

یکی از مهم‌ترین آثار حقوقی اقرار قاطع، ممنوعیت یا محدودیت تجدیدنظرخواهی پس از صدور حکم است. اما آیا این ممنوعیت یک اصل مطلق است یا در عمل استثناهایی نیز بر آن وارد می‌شود؟ پاسخ به این پرسش، مستلزم بررسی مبانی قانونی، رویه قضایی و اختلاف نظرهای موجود در این زمینه است. بر اساس ماده ۳۳۱ قانون آیین دادرسی مدنی، حکم صادرشده در مواردی که بر مبنای اقرار قطعی یکی از طرفین دعوا باشد، قابل تجدیدنظر نیست. این ماده به‌صراحت بیان می‌کند:

«چنانچه حکم دادگاه بدوی مستند به اقرار کتبی یا شفاهی یکی از طرفین باشد و قاضی به آن استناد کرده باشد، آن حکم قابل تجدیدنظر نخواهد بود.»

بنابراین، اگر قاضی براساس اقرار قاطع حکم را صادر کند، در این حالت حق تجدیدنظرخواهی از مقر (اقرارکننده) سلب می‌شود. زیرا فرض قانون‌گذار این است که شخص عاقل و مختار، زمانی که به ضرر خود اقرار می‌کند، به حقیقتی اذعان کرده است که دیگر نیازی به بررسی مجدد ندارد.

🧭 اختلاف نظر در رویه قضایی

در عمل، اما اختلافاتی در تفسیر این قاعده وجود دارد. برخی مراجع قضایی و حقوق‌دانان معتقدند که:

• تنها اقرار قاطع در دادگاه باعث مسدود شدن راه تجدیدنظر می‌شود، نه اقرارهایی که خارج از دادگاه صورت گرفته‌اند.

• اگر در مفاد اقرار، ابهام، قید، یا شرطی وجود داشته باشد، یا طرف مقابل آن را نپذیرد، اقرار ماهیت قاطع خود را از دست می‌دهد و حکم قابل تجدیدنظر خواهد بود.

همچنین، طبق بند ۱ ماده ۳۶۹ قانون آیین دادرسی مدنی، اگر اقرار، صوری، اشتباه یا فاسد باشد، امکان نقض رأی صادره وجود دارد. بنابراین، در شرایطی خاص، راه اعتراض به حکمی که مستند به اقرار قاطع است نیز باز خواهد بود.

✅ جمع‌بندی چه بوده؟

اقرار قاطع در صورتی که:

• در دادگاه،

• بدون ابهام و قید،

• به‌صورت روشن و صریح،

• و با قصد و اختیار صورت گیرد؛

مبنای صدور حکم غیرقابل تجدیدنظر خواهد بود. اما اگر در ماهیت اقرار تردید وجود داشته باشد یا ادله‌ای برای اکراه، اشتباه یا فساد آن ارائه شود، راه اعتراض به حکم همچنان باز خواهد بود.

شرایط صحت و اعتبار اقرار از دید قانون

برای اینکه یک اقرار از نظر حقوقی معتبر و قابل استناد در دادگاه باشد، باید شرایط خاصی را دارا باشد. قانون مدنی و قانون آیین دادرسی مدنی جمهوری اسلامی ایران به‌روشنی این شرایط را مشخص کرده‌اند تا از پذیرش اقرارهای مخدوش، صوری یا تحت فشار جلوگیری شود. در ادامه به بررسی این شرایط می‌پردازیم:

✅ ۱. اقرار باید منجز باشد

اقرار تنها در صورتی معتبر است که منجز و بدون قید و شرط باشد. اگر اقرار معلق به وقوع امر دیگری در آینده شود، فاقد اعتبار حقوقی است. مثلاً اگر کسی بگوید: «اگر پول را دریافت کنم، بدهی‌ام را قبول دارم»؛ این اقرار تعلیقی بوده و اعتبار ندارد.

✅ ۲. اقرارکننده باید عاقل و بالغ باشد

اقرار باید از سوی شخصی صادر شود که اهلیت قانونی دارد. بنابراین:

• اقرار کودکان و صغار به دلیل عدم بلوغ، معتبر نیست؛

• اقرار مجنون در حالت جنون فاقد اثر است؛

• اقرار سفیه در امور مالی پذیرفته نمی‌شود، مگر اینکه در امور غیرمالی باشد.

✅ ۳. اقرار باید با قصد و اختیار بیان شود

شخص باید قاصد باشد، یعنی بداند چه می‌گوید و منظورش چیست. اگر فردی در حالت بی‌هوشی، خواب، مستی یا شوک روانی اقرار کند، آن اقرار فاقد ارزش حقوقی خواهد بود.

همچنین اقرار نباید با اکراه و اجبار همراه باشد. اقراری که تحت تهدید، فشار روانی یا فیزیکی اخذ شده باشد، معتبر نیست.

✅ ۴. اقرار باید به نفع غیر و به ضرر خود باشد

اقراری که صرفاً به نفع اقرارکننده باشد، اقرار محسوب نمی‌شود. اقرار باید:

• حق را برای دیگری ایجاد کند؛

• و برای مقر (اقرارکننده) ضرری به همراه داشته باشد.

مثلاً اگر کسی بگوید: «خانه‌ای که در اختیار من است متعلق به آقای الف است»، این یک اقرار صحیح محسوب می‌شود.

✅ ۵. موضوع اقرار باید معقول و مشروع باشد

اقرار به موضوعی که از نظر عقلی یا قانونی ممکن نیست، فاقد اعتبار است. به‌عنوان نمونه، اگر کسی اقرار کند که مالک خورشید است یا بر امری نامشروع اقرار کند، چنین اقراری قابل پذیرش نخواهد بود.

✅ ۶. اقرار باید صریح یا قابل استنباط باشد

اقرار می‌تواند به‌صورت صریح یا ضمنی انجام شود. در اقرار صریح، شخص مستقیماً موضوع را می‌پذیرد. در اقرار ضمنی، رفتار یا گفتاری از فرد صادر می‌شود که به روشنی پذیرش موضوع از آن استنباط می‌شود.

✅ ۷. اقرار باید قابل اثبات و مستند باشد

اقرار می‌تواند کتبی یا شفاهی باشد:

• اگر کتبی باشد، باید اصالت سند برای دادگاه احراز شود؛

• اگر شفاهی و خارج از دادگاه باشد، باید وقوع آن برای دادگاه محکمه‌پسند باشد (مثلاً با شهادت شهود یا دلایل مکمل دیگر).

سوالات متداول

در ادامه این مطلب سوالات متداول پیرامون اقرار قاطع و غیر قاطع را مشاهده می فرمایید که توسط پرسشگران از مجموعه ایران لگال در قالب مشاوره حقوقی مطرح شده است را مشاهده می فرمایید:

❓ اگر در جلسه دادگاه اعلام کنم که «بدهی را قبول دارم ولی هنوز فرصت پرداخت نداشتم»، آیا این اقرار قاطع محسوب می‌شود؟
✅ بله، این جمله در اغلب موارد اقرار قاطع محسوب می‌شود؛ زیرا اصل وجود دین را تأیید کرده‌اید. صرف ادعای نداشتن فرصت پرداخت، تغییری در اصل بدهی ایجاد نمی‌کند و قاضی می‌تواند بر اساس همین اقرار حکم صادر کند.

❓ من در جلسه رسیدگی گفتم: «سند امضا شده درست است، ولی مبلغش اشتباه تایپی دارد»؛ آیا قاضی این را اقرار قاطع حساب می‌کند؟
✅ این نوع اقرار غیر قاطع است؛ زیرا با اینکه امضای سند را پذیرفته‌اید، ولی نسبت به مفاد اصلی (مقدار دین) تردید وارد کرده‌اید. دادگاه برای صدور حکم به بررسی صحت مبلغ نیاز دارد و صرف اقرار شما کفایت نمی‌کند.

❓ آیا می‌توانم در دادگاه به جای خودم، وکیلم را بفرستم تا اقرار کند که بدهی را قبول دارم؟
✅ خیر، طبق ماده ۲۰۵ قانون آیین دادرسی مدنی، اقرار وکیل علیه موکل در مورد امور قاطع دعوا پذیرفته نمی‌شود. فقط خود شخص باید اقرار کند و این اقرار باید با قصد، اختیار و آگاهی بیان شود.

❓ من در بازجویی کلانتری اقرار کردم ولی در دادگاه گفتم دروغ گفتم چون ترسیده بودم؛ آیا آن اقرار هنوز معتبر است؟
✅ اگر ثابت شود که اقرار شما تحت فشار، تهدید یا بدون اختیار بوده، آن اقرار فاقد اعتبار است. اما اگر قاضی تشخیص دهد که اقرار آزادانه و آگاهانه صورت گرفته و شما صرفاً برای فرار از مسئولیت آن را انکار کرده‌اید، اقرار همچنان قابل استناد خواهد بود.