نسب یکی از مهم‌ترین مفاهیم در حقوق خانواده است که آثار و تبعات گسترده‌ای بر ارث، نفقه، ولایت، حضانت، نام خانوادگی و حتی وضعیت تابعیتی افراد دارد. اثبات نسب از راه‌های گوناگونی مانند اماره فراش، شهادت شهود، آزمایش DNA و نیز اقرار امکان پذیر است. در میان این دلایل، اقرار به نسب جایگاه ویژه‌ای دارد؛ زیرا نوعی اعتراف مستقیم فرد به وجود رابطه خونی با دیگری محسوب می‌شود و در بسیاری از موارد می‌تواند حتی بدون سایر دلایل، نسب را اثبات یا تقویت کند.
اقرار به نسب فرزندی، به معنای اذعان پدر یا مادر به اینکه فردی مشخص، فرزند اوست، از جمله موضوعاتی است که در فقه و حقوق ایران تحت شرایط خاصی پذیرفته می‌شود. قانونگذار در ماده ۱۲۷۳ قانون مدنی شرایطی را برای صحت و اعتبار این نوع اقرار تعیین کرده و پذیرش آن را منوط به نبودن منازعه و امکان تحقق نسب دانسته است.
در این مقاله، ضمن بررسی دقیق مفهوم اقرار به نسب فرزندی، به شرایط قانونی و فقهی آن، آثار حقوقی و مالی، مواردی که اقرار پذیرفته نمی‌شود و همچنین نمونه سند کاربردی برای ثبت در اداره ثبت احوال خواهیم پرداخت. اگر به دنبال آشنایی دقیق و کاربردی با این موضوع هستید یا قصد تنظیم سند اقرار به نسب دارید، این مقاله راهنمای جامعی برای شما خواهد بود.
اقرار به نسب فرزندی چیست و چه تفاوتی اقرار دیگر دارد؟
در حقوق مدنی ایران، «اقرار» یکی از دلایل اثبات دعاوی محسوب می‌شود که در ماده ۱۲۵۹ قانون مدنی تعریف شده است. بر اساس این ماده، «اقرار عبارت است از اخبار به حقی برای غیر به ضرر خود». این تعریف نشان می‌دهد که اقرار نوعی اعلام رسمی از سوی شخص به زیان خود و به نفع دیگری است که معمولاً از سوی محاکم به عنوان دلیل معتبر شناخته می‌شود.
با این حال، اقرار به نسب با دیگر انواع اقرار تفاوت‌هایی اساسی دارد. در اکثر موارد اقرار صرفاً به زیان اقرارکننده است، اما اقرار به نسب فرزندی هم جنبه زیان و هم جنبه نفع برای اقرارکننده دارد. به عنوان نمونه، وقتی پدری اقرار می‌کند که فردی فرزند اوست، علاوه بر اینکه ممکن است ملزم به پرداخت نفقه، ارث، حضانت یا سایر تعهدات شود (جنبه ضرر)، از جهاتی نیز سود می‌برد، مثلاً در کسب حیثیت خانوادگی، ثبات نسب یا حتی ایجاد حق ارث برای خود در آینده (جنبه نفع).
📌 تفاوت اقرار به نسب با اقرار به خویشاوندی
باید توجه داشت که اقرار به نسب صرفاً منحصر به پدر و فرزند نیست. بلکه اقرار به خویشاوندی‌های دیگر مانند برادری، مادری، عموزادگی و… نیز ذیل این عنوان بررسی می‌شود. با این حال، اقرار به فرزندی به دلیل آثار گسترده‌ای مانند ارث‌بری، ولایت و نفقه، از اهمیت بالاتری برخوردار است. همچنین اقرار به نسب فرزندی به لحاظ حقوقی و فقهی شرایط خاص‌تری دارد که در مورد دیگر انواع اقرار، از جمله اقرار به دین یا مالکیت، وجود ندارد.
📌 مثال کاربردی از اقرار به نسب
فرض کنید مردی در سند رسمی یا نزد دادگاه اقرار می‌کند که فلان کودک، فرزند اوست؛ این اقرار ممکن است موجب شود که کودک به عنوان وارث او تلقی شود و در عین حال مرد ملزم به پرداخت نفقه و هزینه‌های مرتبط شود. اما همین مرد اگر اقرار کند که فردی برادر اوست، دامنه آثار حقوقی بسیار محدودتر خواهد بود.
در ادامه، به شرایط قانونی و فقهی که برای صحت اقرار به نسب در نظر گرفته شده، بر اساس ماده ۱۲۷۳ قانون مدنی و فتاوای فقها، خواهیم پرداخت.
شرایط اقرار به نسب بر اساس قانون ۱۲۷۳ و فقه
اقرار به نسب فرزند، برخلاف دیگر انواع اقرار، نیازمند تحقق شرایط ویژه‌ای است که در ماده ۱۲۷۳ قانون مدنی ایران به‌طور صریح بیان شده است. این ماده، شرایطی را مطرح می‌کند که بدون آن‌ها، اقرار به نسب از نظر حقوقی فاقد اعتبار خواهد بود. این شرایط هم در حقوق موضوعه ایران مطرح‌اند و هم در فقه اسلامی مورد تأکید فقها قرار گرفته‌اند.
⚖️ ماده ۱۲۷۳ قانون مدنی چه می‌گوید؟
«اقرار به نسب در صورتی معتبر است که اولاً تحقق نسب بر حسب عادت و قانون ممکن باشد؛ ثانیاً کسی که به نسب او اقرار شده تصدیق کند، مگر در مورد صغیری که اقرار بر فرزندی او شده به شرط آن که منازعی در بین نباشد.»
بر اساس این ماده، سه شرط مهم برای پذیرش اقرار به نسب وجود دارد:
📌 ۱. امکان تحقق نسب بر اساس عرف و قانون
این بدان معناست که باید از لحاظ سنی و منطقی، امکان وجود رابطه نسبی بین اقرار کننده و مقرّله وجود داشته باشد. برای مثال، اگر فردی که تنها ۳۰ سال سن دارد، اقرار کند که شخصی ۲۸ ساله فرزند اوست، چنین نسبتی قابل‌پذیرش نیست. زیرا به لحاظ عرفی و طبیعی، امکان تولد فرزند در دو سالگی والد وجود ندارد.
📌 ۲. تصدیق مقرّله (فردی که به نفع او اقرار شده)
یکی دیگر از شرایط مهم در صحت اقرار به نسب، پذیرش این اقرار توسط شخص مقرّله است. یعنی اگر فردی به فرزندی یا خویشاوندی با دیگری اقرار کرد، آن شخص نیز باید این رابطه را تأیید کند. در غیر این صورت، اقرار بی‌اثر خواهد بود. البته طبق ماده ۱۲۷۳، در مورد صغیر که قدرت تصمیم‌گیری ندارد، نیاز به تصدیق نیست، به شرطی که منازعه‌ای در میان نباشد.
📌 ۳. نبودن منازعه در مورد نسب
در صورتی که شخص دیگری مدعی رابطه نسبی با فرد مقرّله باشد (مثلاً فرد دیگری ادعا کند که پدر یا مادر واقعی اوست)، اقرار به نسب پذیرفته نمی‌شود، مگر اینکه این اختلاف با دلیل و سند رفع شود یا مقرّله، صراحتاً یکی از اظهارات را تأیید کند.
📚 نظر فقها در خصوص شرایط اقرار به نسب
فقهای شیعه نیز شرایطی مشابه ماده ۱۲۷۳ را ذکر کرده‌اند. آنان تأکید دارند که:
- اقرار باید در مورد شخص مجهول النسب باشد.
- مقرّله باید دارای اهلیت (عاقل و بالغ) باشد، مگر اینکه صغیر یا مجنون باشد.
- در صورت وجود منازعه، امکان نفوذ اقرار وجود ندارد و باید به قاضی و دلایل شرعی رجوع کرد.
- به‌طور کلی، اقرار نباید با دلایل عقلی یا عرفی تعارض آشکار داشته باشد.
در جمع‌بندی، می‌توان گفت که اقرار به نسب، تنها در صورتی دارای اثر حقوقی و شرعی است که با عقل، عرف، قانون و شروط خاص ماده ۱۲۷۳ مطابقت داشته باشد. در غیر این صورت، حتی اگر فردی به فرزندی دیگری اقرار کند، ممکن است چنین اقراری بی‌اثر تلقی شود.
آیا اقرار به نسب، دلیل اثباتی مستقل است؟ بررسی در فقه و حقوق
در نظام حقوقی ایران و نیز در فقه اسلامی، اقرار یکی از دلایل معتبر اثبات دعاوی است؛ اما جایگاه آن در دعاوی مربوط به نسب، پیچیده‌تر از سایر موارد است. در این بخش بررسی می‌کنیم که آیا اقرار به نسب به‌تنهایی می‌تواند سبب اثبات نسب شود یا نیازمند دلایل و قرائن تکمیلی است.
📌 اعتبار اقرار در نظام حقوقی ایران
در ماده ۱۲۵۹ قانون مدنی، اقرار به‌عنوان «اخبار به حقی برای غیر به ضرر خود» تعریف شده است. این تعریف نشان می‌دهد که اقرار از سوی فرد ذی‌نفع علیه خود، واجد اعتبار حقوقی است. اما قانونگذار در ماده ۱۲۷۳ برای اقرار به نسب شرایط خاص‌تری قرار داده است؛ زیرا برخلاف سایر دعاوی که اقرار تنها به ضرر شخص تمام می‌شود، در دعوای نسب، این اقرار می‌تواند به نفع اقرارکننده نیز منجر شود (مانند اثبات رابطه خویشاوندی با فرد ثروتمند).
در نتیجه، اقرار به نسب فرزندی، صرفاً با گفتار یا سند رسمی، نمی‌تواند به‌تنهایی اثبات‌کننده رابطه نسبی باشد، مگر اینکه شرایط ماده ۱۲۷۳ فراهم باشد: امکان عرفی، تصدیق مقرّله، و نبود منازعه.
📚 دیدگاه فقهی: اقرار کاشف از واقع یا دلیل مستقل؟
فقهای شیعه معمولاً اقرار را کاشف از حقیقت می‌دانند، نه صرفاً یک ادعا. دلیل آن نیز این است که انسان عاقل، معمولاً علیه خود و بدون دلیل اقدام نمی‌کند. اما فقها نیز تأکید دارند که اقرار به نسب تنها زمانی مؤثر است که:
- نسب، شرعاً و عادتاً ممکن باشد
- مقرّله، اقرار را تصدیق کند (در مورد صغیر، استثناء وارد است)
- منازعه‌ای در مورد نسب در جریان نباشد
در فقه آمده است که اگر مردی در زمان صحت عقل و جسم خود، اقرار کند که فردی فرزند اوست، و آن فرزند نیز تصدیق کند، رابطه توارث و آثار نسب برقرار می‌شود. اما اگر مقرّله، فرزندی خود را انکار کند، اقرار بی‌اثر خواهد بود.
⚖️ نتیجه‌گیری: اقرار، دلیلی مشروط در اثبات نسب
بر خلاف دیگر دعاوی که اقرار در آن‌ها دلیل کامل و مستقل به شمار می‌آید، در دعوای نسب، اقرار دلیل مشروط و غیر مستقل است؛ یعنی تنها در صورتی ارزش دارد که مقرّله آن را تأیید کند و شرایط عرفی و قانونی نیز احراز شده باشد. بنابراین، اقرار به نسب به تنهایی نمی‌تواند مبنای صدور حکم قطعی باشد، مگر اینکه سایر شرایط احراز گردد.
مواردی که اقرار به نسب پذیرفته نمی‌شود؛ از ولد زنا تا منازعه در نسب
اگرچه اقرار یکی از مهم‌ترین ابزارهای اثبات حقوقی در دعاوی نسبی به شمار می‌رود، اما در برخی شرایط، اقرار به نسب از اعتبار قانونی و شرعی ساقط می‌شود. این موارد عمدتاً به دلیل عدم امکان تحقق واقعی رابطه نسبی، یا وجود موانع فقهی و قانونی مطرح شده‌اند. در ادامه به مهم‌ترین این موارد می‌پردازیم.
⚠️ ۱. اقرار به فرزندی کسی که از نظر سنی بزرگ‌تر است
از نگاه عقل و عرف، امکان ندارد فردی که تنها ۳۰ سال دارد، پدر یا مادر فردی ۳۲ ساله باشد. به همین دلیل، اگر اختلاف سنی بین اقرارکننده و مقرّله بسیار اندک یا منفی باشد، چنین اقراری از نظر حقوقی و فقهی بی‌اعتبار تلقی می‌شود.
📌 مثال: اگر علی ۳۰ ساله، اقرار کند که حسین ۲۸ ساله پسر اوست، امکان تحقق این نسبت عرفاً وجود ندارد و اقرار پذیرفته نمی‌شود.
⚠️ ۲. وجود منازعه در نسب
اگر شخص یا اشخاص دیگری مدعی رابطه خونی با مقرّله باشند (مثلاً فردی دیگر ادعا کند که پدر واقعی مقرّله است)، در چنین شرایطی، اقرار اولی فاقد اعتبار خواهد بود. ماده ۱۲۷۳ قانون مدنی صراحتاً شرط عدم وجود منازعه را بیان کرده است.
در این حالت، برای رفع اختلاف، معمولاً دادگاه به دلایل دیگر مثل اسناد سجلی، شهود، یا حتی آزمایش ژنتیک (DNA) مراجعه می‌کند.
⚠️ ۳. اقرار به نسب مولود زنا
در فقه امامیه و مطابق رویه حقوقی ایران، اقرار به نسب فرزندی که حاصل رابطه نامشروع (زنا) باشد، فاقد اثر حقوقی است. به عبارت دیگر، حتی اگر پدر بیولوژیکی، به فرزندی ناشی از زنا اقرار کند، این اقرار منجر به تحقق رابطه حقوقی پدر و فرزندی نخواهد شد.
📌 دلیل: نسب مشروع باید در چارچوب نکاح دائم یا موقت، یا وطی به شبهه شکل گرفته باشد. رابطه زنا از نظر شرعی فاقد اعتبار نسبی است و فرزند زنا به زانی ملحق نمی‌شود.
⚠️ ۴. اقرار در مورد کسی که نسبش معلوم و مشهور است
اگر فردی اقرار کند که شخصی فرزند اوست، اما آن شخص دارای شناسنامه و سوابق سجلی رسمی با والدین دیگر باشد، یا در عرف و اجتماع به عنوان فرزند دیگری شناخته شده باشد، چنین اقراری پذیرفته نمی‌شود.
⚠️ ۵. اقرار بدون تصدیق مقرّله (مگر در مورد صغیر)
در صورتی که مقرّله عاقل و بالغ باشد و صراحتاً اقرار را رد کند، اقرار کننده دیگر نمی‌تواند به مفاد اقرار خود استناد کند. زیرا در اقرار به نسب، بر خلاف سایر اقاریر، تصدیق طرف مقابل شرط صحت است (مگر در مورد کودک صغیر که تصدیق او ضرورت ندارد).
⚠️ ۶. اقرار برای مقاصد مالی یا در معرض تهمت
اگر اقرار در شرایطی صورت گیرد که اقرار کننده به سوء نیت، انگیزه مالی یا تملک ارث متهم باشد، مانند اینکه اقرار بعد از فوت مقرّله و برای دستیابی به ارث انجام شود، دادگاه ممکن است این اقرار را بی‌اعتبار تلقی کند، مگر اینکه سایر شواهد صداقت آن را اثبات کنند.
نمونه سند اقرار به نسب فرزند
در مواردی که نسب فرزندی به دلایلی مانند ثبت‌نشدن در شناسنامه والدین یا غفلت از اعلام تولد، به‌صورت رسمی ثبت نشده باشد، تنظیم سند اقرار به نسب می‌تواند یکی از راهکارهای قانونی برای احراز رابطه پدر و فرزندی یا مادر و فرزندی و اصلاح مدارک هویتی باشد. این سند به‌صورت رسمی در دفاتر اسناد رسمی یا به‌صورت عادی برای ارائه به ثبت احوال تنظیم می‌شود.
📝 نمونه سند اقرار به نسب
در ادامه، نمونه‌ای از یک سند اقرار به نسب را مشاهده می‌کنید که می‌تواند مبنای مراجعه به اداره ثبت احوال یا ارائه در محاکم قضایی باشد:
این سند در تاریخ ………. در دفترخانه رسمی شماره ……. در شهرستان ………. با حضور آقای ………. فرزند ………. به شماره شناسنامه ………. صادره از ………. و شماره ملی ……….، شغل ……….، ساکن ………. (که از این پس “مقر” نامیده می‌شود)، و خانم ………. فرزند ………. به شماره شناسنامه ………. صادره از ………. و شماره ملی ……….، شغل ……….، ساکن ………. (که از این پس “زوجه مقر” نامیده می‌شود) تنظیم گردید.
هر دو طرف با حضور در دفترخانه، پس از احراز هویت کامل، در نهایت سلامت روانی و جسمی، با رضایت و طیب خاطر و بدون اجبار و اکراه، به شرح زیر اقرار و اعتراف قانونی و شرعی نمودند:
۱- آقای ………. و خانم ………. در تاریخ ………. با رعایت کامل موازین شرعی و قانونی، به عقد نکاح دائم یکدیگر درآمده‌اند و از این ازدواج دارای فرزندانی می‌باشند.
۲- یکی از فرزندان ایشان به نام ………. فرزند ……….، متولد ……….، دارای شماره شناسنامه ………. صادره از ………. و شماره ملی ……….، بنا به دلایلی در شناسنامه پدر/مادر درج نشده و از ثبت هویت نسبی در اسناد رسمی محروم مانده است.
۳- آقای ………. (پدر) به‌عنوان مقر، به‌صورت صریح و رسمی اقرار و اعلام می‌دارد که فرزند مذکور، فرزند صلبی و شرعی ایشان بوده و حاصل رابطه زوجیت دائم با خانم ………. می‌باشد.
۴- خانم ………. نیز این اقرار را تأیید و تصدیق می‌نماید و با پذیرش کامل مسئولیت قانونی و حقوقی، اعلام می‌دارد که کودک مذکور، فرزند مشروع و قانونی ایشان می‌باشد.
۵- مقرین، با علم کامل به آثار و تبعات این اقرار، از جمله موارد مربوط به ارث، نفقه، نام‌خانوادگی، توارث، ولایت و حضانت، این سند را با اراده آزاد امضا و تأیید می‌نمایند.
۶- این سند بنا به درخواست مقرین جهت ارائه به اداره ثبت احوال شهرستان ………. و ثبت مشخصات نسبی فرزند در اسناد سجلی ایشان تنظیم شده است.
۷- مفاد این سند صرفاً در حدود نفس اقرار نافذ و معتبر است و مقرین حق هیچ‌گونه ادعای خلاف مفاد این سند را از خود سلب و ساقط می‌نمایند.
۸- این سند در دو نسخه با اعتبار واحد تنظیم شده و به امضای طرفین رسیده است.
امضا و اثر انگشت آقای ………. (مقر / پدر)
امضا و اثر انگشت خانم ………. (زوجه مقر / مادر)
امضا و مهر دفتر اسناد رسمی شماره ……….
📌 کاربردهای سند اقرار به نسب
این نوع سند، معمولاً برای موارد زیر کاربرد دارد:
- ارائه به اداره ثبت احوال برای ثبت فرزند در شناسنامه والدین
- ارائه به دادگاه خانواده برای صدور حکم احراز نسب
- استفاده در پرونده‌های ارث و نفقه
- اثبات هویت برای اخذ گذرنامه، کارت ملی یا دیگر مدارک ثبتی
⚠️ نکات مهم در تنظیم سند
- باید با حضور و امضای دو طرف (پدر و مادر یا حداقل یکی از آن‌ها) تنظیم شود.
- در صورت وجود فرزند بالغ، امضای مقرّله (فرزند) نیز الزامی است.
- ترجیحاً توسط دفترخانه اسناد رسمی تهیه شود تا اعتبار حقوقی بیشتری داشته باشد.
- در صورتی که اقرار در قالب سند عادی تهیه شود، ممکن است دادگاه برای احراز صحت، از استعلام‌ها یا تحقیقات تکمیلی استفاده کند.
آثار و تبعات حقوقی اقرار به نسب: از ارث تا نفقه و توارث
اقرار به نسب، برخلاف بسیاری از اقرارها که صرفاً یک اثر مدنی یا قراردادی دارند، پیامدهای گسترده‌ای در حوزه حقوق خانواده، ارث، ولایت، حضانت و تکالیف مالی والدین دارد. به همین دلیل، پذیرش این نوع اقرار در قانون، به شروط خاصی محدود شده است تا از سوءاستفاده‌ها جلوگیری شود. در ادامه، مهم‌ترین آثار حقوقی اقرار به نسب را بررسی می‌کنیم. توجه داشته باشید که در مطلبی جداگانه به صورت تخصصی آثار اقرار به نسب فرزندی بررسی شده است و در اینجا به صورت خلاصه تر در این بخش مشاهده می فرمایید.
⚖️ ۱. ایجاد رابطه توارث (ارث بری متقابل)
مهم‌ترین اثر اقرار معتبر به نسب، ایجاد رابطه ارثی میان طرفین است. یعنی:
- فرزندی که به نسب او اقرار شده، از والدین ارث می‌برد.
- والدین نیز در صورت فوت فرزند، از او ارث خواهند برد (مگر در موارد استثنایی مانند لعان).
📌 نکته فقهی مهم: اگر پدر پس از اجرای لعان (نفی فرزندی از طریق تشریفات خاص شرعی) دوباره به فرزند بودن طفل اقرار کند، طفل از پدر ارث می‌برد ولی پدر از طفل ارث نمی‌برد.
⚖️ ۲. الزام به پرداخت نفقه
پدر یا مادری که به نسب فرزند اقرار می‌کند، مسئول پرداخت نفقه فرزند می‌شود. نفقه شامل تأمین نیازهای ضروری مانند خوراک، پوشاک، مسکن، آموزش و درمان است.
- پرداخت نفقه از زمان اقرار تا سن رشد فرزند الزامی است.
- اگر مقر از پرداخت نفقه امتناع کند، فرزند می‌تواند به دادگاه خانواده مراجعه و الزام قانونی او را بخواهد.
⚖️ ۳. اعمال ولایت و حضانت
در صورت صحت اقرار به نسب:
- پدر بر فرزند ولایت قانونی (ولایت قهری) خواهد داشت.
- در صورت فوت یا عدم صلاحیت پدر، مادر یا قیم به ولایت می‌رسد.
- حضانت نیز طبق قانون به تناسب سن کودک، بین والدین تقسیم می‌شود.
⚖️ ۴. امکان صدور شناسنامه یا اصلاح اسناد هویتی
با استناد به اقرار رسمی به نسب، اداره ثبت احوال می‌تواند:
- نام پدر و مادر را در شناسنامه فرزند درج کند
- یا شناسنامه‌ای جدید برای او صادر نماید
در مواردی که فرزند بدون ثبت هویت تولد یافته یا در یتیم‌خانه بوده، این مسئله اهمیت مضاعف پیدا می‌کند.
⚖️ ۵. تأثیر در محرومیت‌ها یا محدودیت‌های قانونی
در برخی موارد، اقرار به نسب می‌تواند:
- مانع ازدواج افراد دارای رابطه خویشاوندی با یکدیگر شود (مثل ازدواج با خواهر یا برادر پدری که بعداً نسبت او اثبات شده)
- یا سبب ممنوعیت ارث بین طبقات مختلف شود
⚠️ نکته مهم: اقرار به نسب ممکن است موجب سلب برخی حقوق یا امتیازات از اشخاص ثالث شود؛ مانند حذف وراث دیگر از ارث یا تغییر وضعیت حقوقی در اسناد رسمی. به همین دلیل، قانونگذار برای پذیرش اقرار به نسب، تصدیق مقر‌له و نبودن منازعه را شرط کرده است.
سوالات متداول
در ادامه این مطلب سوالات متداول پیرامون اقرار به نسب فرزندی را مشاهده می فرمایید که توسط پرسشگران از مجموعه ایران لگال در قالب مشاوره حقوقی تلفنی مطرح شده است و به صورت خلاصه در ادامه آورده شده است:
❓ عموی من به دلیل نداشتن فرزند، پسری را از برادرش به فرزندخواندگی پذیرفته و او را در شناسنامه به عنوان فرزند ثبت کرده است. پس از فوت عمویم، چگونه می‌توانیم ثابت کنیم که این پسر فرزند واقعی او نیست؟
✅ برای اثبات اینکه آن شخص فرزند واقعی عموی شما نبوده، باید به دادگاه دادخواست نفی نسب (نفی ولد) ارائه دهید. در این فرایند ممکن است دادگاه دستور انجام آزمایش DNA را صادر کند یا بررسی شواهد دیگر را در نظر بگیرد.
❓ اگر فردی در زمان حیات، شخصی را به فرزندخواندگی بپذیرد و در شناسنامه به‌عنوان فرزند ثبت کند، چگونه می‌توان ثابت کرد که او فرزند واقعی نیست؟
✅ ثبت رسمی در شناسنامه، دلیل محکمی برای وجود رابطه نسبی تلقی می‌شود؛ اما اگر دلایل معتبری برای رد این رابطه وجود داشته باشد، می‌توان از طریق درخواست قانونی آزمایش ژنتیک و ارائه دادخواست نفی نسب، موضوع را در دادگاه مطرح و بررسی کرد.
❓ در سال 97 با خانمی آشنا شدم و رابطه عاشقانه داشتیم. بعداً فهمیدم او متأهل است و پس از اطلاع من، از همسرش جدا شد. حدود 9 ماه بعد او صاحب فرزند شد و متوجه شدم با شوهرش بچه‌دار نمی‌شده‌اند. احتمال زیادی وجود دارد که پدر فرزند من باشم و او فقط قصد داشت بچه‌دار شود. چگونه می‌توانم اثبات کنم که بچه من است بدون اینکه خودم زیر سوال بروم؟ مدارک ارتباطی شامل چت و تماس‌های تصویری هم موجود است.
✅ شما می‌توانید با ارائه دادخواست اثبات نسب، خواستار بررسی قضایی موضوع شوید. مدارک ارتباطی، تاریخ رابطه، گواهی طلاق زن، و به‌ویژه آزمایش DNA از جمله مستنداتی هستند که در این زمینه به کار گرفته می‌شوند. اگر ادعا مستند باشد، بدون اینکه خودتان وارد فرآیند کیفری شوید، امکان رسیدگی حقوقی وجود دارد.
❓ به دلایل مختلفی به این نتیجه رسیدم که دو فرزندی که نامشان در شناسنامه من قید شده، فرزندان واقعی من نیستند. مراحل قانونی برای اثبات این موضوع چگونه است؟
✅ در چنین موارد حساسی، ابتدا باید با وکیل متخصص امور خانواده مشورت کنید. در صورت وجود دلایل و مدارک قوی، می‌توانید دادخواست نفی نسب ارائه دهید. معمولاً دادگاه از آزمایش DNA به‌عنوان دلیل اصلی برای تصمیم‌گیری استفاده می‌کند.